عبدالله او زيارت ګُل يو ځل بيا د باطنى ړوندوالى په حقله خبرې کوى. زيارت ګُل د يو حاجى قيصه کوى چې يو مزار يې جوړ کړے وو او د هغې ليدلو له لاړو. هغه هلته سملاستو، او سوچ يې کولو چې هغه څومره بد سړے وو، خو په خدائ پاک يې الزام لګولو چې هغۀ داسې جوړ کړے دے. د هغۀ سر کاڼى سره ولګېدو او هلته مړ شو. مونږ دې دا ومنو چې مونږ هيڅ هم نۀ يو، دومره لوئ نه څومره چې مونږ ځان ګڼو.
